“สีลม – สาทร” ชีวิตบนโลกคู่ขนาน // ตอนที่ 3: สุสานร้างวัดดอน และบทสรุป

“สีลม – สาทร” ชีวิตบนโลกคู่ขนาน

ตอนที่ 3: สุสานร้างวัดดอน และบทสรุป

ต่อจากตอนที่แล้ว เราเดินออกจาก “สุสานสมาคมจีนแต้จิ๋ว” เดินเลียบคลองไปเรื่อยๆ นอกจากน้ำในคลองแล้ว สองข้างทางของเราปกคลุมด้วยเงาต้นไม้ใหญ่เบื้องบน เบื้องล่างขนาบข้างด้วยหลุมศพพร้อมป้ายภาษาจีนเรียงราย พร้อมกับศาลเจ้าตี่จู่เอี๊ยะที่พังแล้ว วางระเกะระกะไร้การจัดวาง วัชพืชขึ้นรก พร้อมขยะระเขะระขะ เราเดินต่อจนถึงถนนใหญ่ที่มีทางด่วนพาดผ่าน แต่ดูเหมือนว่าอาณาเขตของสุสานนี้ยังไม่สิ้นสุด เพราะเมื่อเราข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งของถนน ก็พบหลุมศพอีกจำนวนมากในป่ารกชัฏ ดูไม่ค่อยน่าภิรมย์ในการเดินเข้าไปสำรวจนัก เราสันนิษฐานเองว่า พื้นที่ที่ถนนตัดผ่าน เมื่อก่อนคงเป็นสุสานเหมือนกัน และเราได้ทราบข้อมูลภายหลังว่า ที่ตรงนี้คือส่วนหนึ่งของ ป่าช้า “สุสานวัดดอน”

 เราเลือกที่จะเดินทางต่อไป ตามแนวใต้ทางด่วน พบที่จอดรถขนขยะของ กทม. ในขณะเดียวกันก็พบกับบ้านพักชั่วคราวของคนไร้บ้าน ซึ่งพวกเข้าไม่ได้ใช้วัสดุราคาแพงใดๆ ผนังก็ใช้ป้ายของหลุมฝั่งศพนั่นแหละ ส่วนหลังคาก็หาพลาสติกผืนใหญ่ๆที่หาได้จากรถขยะ เอาเศษไม้แถวนั้นมาทำเป็นเสาค้ำไว้พอกันฝนได้เท่านั้น  เราเดินต่อไปเรื่อยๆจนพบ “สวนสาธารณะของมูลนิธิป่อเต็กตึ๊ง” พบลานกีฬาใต้ทางด่วนพร้อมป้ายชื่อผู้สนับสนุน เสาและคานทางด่วนโค้งตัดผ่านชุมชน ดูเหมือนว่าจะแบ่งแยกพื้นที่ให้ขาดกันอย่างสิ้นเชิง พวกเขาน้อยคนนักที่จะมีโอกาสใช้ทางด่วนที่ตัดผ่านหลังคาบ้าน หรือในแง่มุมหนึ่ง พวกเขาอาจยินดีที่มีที่บังแดด บังฝน ก็เป็นได้ ในขณะที่ชีวิตผู้ใช้งานด้านบน จะรู้ไหมว่าพวกเขากำลังขับรถผ่านหลุมศพ และบ้านคนมาแล้วกี่หลังคาเรือน ???

เราเดินไปเรื่อยจนพบถนนใหญ่ ซึ่งข้างหน้าก็คือสถานี BTS สุรศักดิ์ และความศิวิไลซ์ก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง

โปรดติดตามตอนต่อไป //

“สุขุมวิท” ถิ่นนี้ ชีวิตต้องป๊อบ